Het ‘Storytelling Handboek’ van Suzanne Tesselaar en Annet Scheringa bespreekt de rol van storytelling bij verandering. Een enorme noemer, maar dat maakt het wel overzichtelijk. En waarom werkt storytelling in die setting dan zo goed? Omdat ontwikkeling, verandering en transitie het centrale thema is in verhalen. Dat is de kern.
Verandering is een universeel en tijdloos thema. En bij een tijdloos en universeel thema hoort ook een tijdloze en universele aanpak. En die bieden Tesselaar en Scheringa: verzamel verhalen en construeer verhalen. Er zit in de praktijk, althans de mijne, nog een stap tussen: reflecteren op verhalen, maar dat moeten we in het boek misschien impliciet veronderstellen.
HandboekÂ
Het boek van Tesselaar en Scheringa is praktisch. De auteurs werken met praktijkvoorbeelden, wat heel prettig leest. Je krijgt ook meteen beeld en geluid bij de cases. Minpuntje is alleen dat ze (noodgedwongen?) wel erg vaak terugkomen op dezelfde voorbeelden. Dat zijn er een handjevol, waar je het dan het hele boek mee moet doen. Of zou uitgeverij Boom dat bedoelen met ‘Handboek’?
Storyline
Zeker behulpzaam zijn de praktische aanwijzingen die de auteurs geven om medewerkers op de praatstoel te krijgen. Zo laten ze medewerkers in een groepsbijeenkomst een voorwerp meenemen dat voor hun het veranderingsproces symboliseert. Maar daar staat dan weer tegenover dat de praktische uitwerking van de voorbeelden wel heel erg banaal is. Ik mis een stevige reflectie op die verzamelde verhalen. Dat bedoel ik ook met die tussenstap. Maar nadat Tesselaar en Scheringa bij medewerkers een serie verhalen hebben verzameld rondom de verandering, schuiven ze de oogst door naar een een tekstschrijver om het veranderverhaal te maken. Dat lijkt me een gemiste kans. Wat zeggen die verhalen? Welke rode draden zie je in die verhalen? Welke patronen? Die fase schuif ik er in elk geval graag tussen om zo de storyline of het narratief in beeld te krijgen.
Oefening
Hoe praktisch het boek ook is - en er staan echt wel waardevolle voorbeelden in - wat de auteurs beter niet hadden kunnen doen is het integrale resultaat van een cursus storytelling die ze in Londen bij Stephan Denning (van Springboardstories) volgden in het boek opnemen. Denning heeft iets leuks bedacht. Nadat hij in een alinea een verhaal begint, mag elke cursist er om beurten een stukje aan toevoegen. Zo ontwikkelt zich het verhaal, waarna Denning er dan weer een slot aan breidt. Een leuke oefening natuurlijk voor een cursus storytelling. En de auteurs zijn er kennelijk ondersteboven van. Maar om dan meteen ook het hele relaas integraal op te nemen in het boek.... Zo krijg je wel een dik boek.
Comments